Hoe het begon?

door | Vitaal, Vitaal Les 1

Zaterdagavond, 14 februari (juist, Valentijnsdag) twintig over zes: Lee Clayton klinkt uit de speakers, de wijn binnen handbereik en het nieuwe blok hout in de houtkachel vat onmiddellijk vlam… (mijn vrouw heeft net de ruitjes schoon gemaakt, zodat ik het mooie vlammenspel kan gade slaan). Nog vijftien dagen to go. Zolang heb ik dus nog om mijn eerste blog af te maken, deze blog…

Niet Te Verteren

Daarvoor ga ik een paar jaar terug in de tijd: het boek is klaar! Heel veel informatie om je te laten zien wat er anno 2015 qua ‘voeding’ gewoon gelegaliseerd in de supermarkt – jouw supermarkt – wordt aangeboden, dezelfde winkel waar je wellicht al jaren de voeding koopt, voor jezelf, maar ook voor je gezin en dus je kinderen.

Niet omdat ik je wil treiteren, of een lange neus naar je wil trekken, maar omdat ik wil dat je het weet, ga ik je laten zien wat daar de gevolgen van kunnen zijn. En die zijn niet mis! Ik waarschuw je alvast, deze beelden kunnen schokkend zijn, heel schokkend, legaal of niet.

Je zult van de ene in de andere verbazing vallen en je steeds weer afvragen: hoe is het in godsnaam mogelijk?! Je zult er chagrijnig van worden, je er toe moeten zetten om door te lezen, en je keer op keer afvragen: hoe is het in godsnaam mogelijk!

Elk einde is een nieuw begin

Dat is precies wat ik me de afgelopen anderhalf jaar, de tijd die ik heb besteed om uit te zoeken hoe het nu precies zit met ons eten, heb afgevraagd: is het echt zo erg als de Voedselzandloper, het boek dat me de ogen opende. Het antwoord is heel simpel: nee, het is niet zo erg als Kris Verburgh, de auteur van dat boek, ons wil doen geloven, het is erger. Onbegrijpelijk veel erger.

Daarover gaat Bite Men (de begintitel van m’n eerste boek Niet Te verteren). De gemakkelijkste vertaling van bite me is bijt van je af, laat je niet kisten. Dus daarover gaat het boek ook, en misschien wel vooral. Want – en dat is het goede nieuws – wat ik je met Bite Me mee wil laten beleven is vooral dat er veel – en gelukkig steeds meer – echt gezonde en lekkere alternatieven zijn.

Bite Me

Afgelopen woensdag had ik het eerste gesprek met mijn uitgever: het klikte aan alle kanten, maar vooral waar het gaat om de gedachte achter Bite Me. ‘Het moet een beweging worden’, zei Ric – hij heet Ric – en dat is precies wat ik ook vindt. Wat er gebeurt is in mijn ogen zo erg dat je niet anders kunt doen dan je er van afkeren. Er zijn teveel mensen die er, net als ik anderhalf jaar geleden, geen enkele weet van hebben wat ze zichzelf en hun kinderen met de beste wil van de wereld aan doen, die moeten we – ik zeg ‘we’ omdat het niet alleen mijn probleem is, en ik dat het ook niet alleen op kan lossen, dat moeten we samen doen – dat vertellen. Inderdaad, dit moet een beweging worden!

Blogs

En dat is waar de website, en dus ook deze blogs, in beeld komen. Waar het boek ophoudt, gaan de blogs verder om jou, elkaar, te helpen je te wapenen tegen wat de voedingsindustrie (maar ook de farmaceutische industrie (die twee gaan hand in hand), je aan doet. De blogs moeten een steun in de rug zijn voor een ieder die zijn leven wil verschonen.

Hoewel ik het ben die de blogs schrijf, wil ik daar dus heel graag hulp bij van jou: alles wat jou heeft geholpen gezonder – maar wel gelukkig – te leven, zou ik graag van je horen, zodat ik het kan door vertellen aan een ieder die deze blogs leest en hetzelfde doel nastreeft. De lijst van bloglezers moet, zo stel ik me voor, oneindig lang worden: zegt het voort, zou ik zeggen. Sterker nog, jouw verhaal kan een van de vele blogs zijn.

Samen, maar dan echt..

Ooit dacht ik – en dat denk ik trouwens nog steeds – als je vijftig mensen om je heen verzameld met wie je afspreekt er voor elkaar te zijn, dat je een heel eind komt; als je fiets gestolen is, is er bij die vijftig vast iemand die er een over heeft, als je werkloos bent geworden, is er vast iemand die een vacature weet, etc.

Zo is het ook met gezondheid: er is altijd wel iemand die een – gezonde – oplossing weet voor een ongezond probleem dat jij, of iemand anders in jouw omgeving, heeft, en het is onze verantwoordelijkheid die oplossingen met zo veel mogelijk mensen te delen. Daarbij denk ik niet aan vijftig, maar aan een veelvoud daarvan. Deze blog kan zo een doorgeefluik zijn: op naar een eerlijke, pure, gezonde wereld, om te beginnen bij jezelf!

Zo, de eerste blog is een feit. Dat viel eigenlijk best mee..

NB. Deze blog schreef ik dus rond 2014. Niet lang daarna verscheen inderdaad Niet Te Verteren. Van de beweging is het vooalsnog niet gekomen al weet ik zeker dat er veel mensen zijn die dezelfde gedachtes hebben als ik. Daarom ben ik door gegaan, en daarom is er vanaf vandaag (9 juli 2021) het platform chronischgezond.nu. Hoop je daar te ‘zien’.