Denk jezelf beter!

door | Vitaal, Vitaal Les 4

Jezelf ‘beter’ denken, dat klinkt te mooi om waar te zijn. Toch? Maar niet altijd is ‘te mooi om waar te zijn’ hetzelfde als ‘onmogelijk’.  ‘Beter’ staat in dit geval voor ‘niet meer ziek’. Dat dat mogelijk is, daar zijn genoeg voorbeelden van. De Amerikaanse arts Bernie Siegel schreef er een boek over. Dit boek geeft veel mensen de kracht om ernstige ziektes als kanker te overleven. Lees deze inspirerende blog en doe er je (gezondheids)voordeel mee…

Wat is het?

Stel je hebt kanker of een andere ernstige ziekte en je dokter zegt: ‘Je hebt kanker en de enige manier om daarvan te genezen, is chemo’. Wat doet dat met je geest, met je denken? Hoe zou het zijn als jij in dat geval antwoordt: ‘Stel dat u kanker zou hebben dokter, en u zichzelf beter zou kunnen denken, waarvoor zou u dan kiezen?’ Wat denk jij dat hij zou antwoorden? In de video’s die aan deze blog vooraf gaan, geeft Dr. Bernie Siegel het ene voorbeeld na het andere van hoe hij mensen die dood verklaard zijn, beter maakte. Sorry, waarmee die mensen zichzelf beter dachten of misschien wel beter leefden. Mensen die jaren geleden opgegeven waren, leven nu nog steeds. Niet door chemo, door operaties of zelfs medicijnen, maar door positief te denken: vertel je lichaam dat het beter zal worden en het wordt beter omdat jij hem die kracht geeft.

De Nederlandse auteur en leraar Tibetaans boeddhisme Jan Geurts spreekt van: ‘De meest fundamentele verslaving’, als hij het over het denken heeft. Maar in zijn optiek draven we daar zo in door dat we zelf niet weten wat we denken, laat staan dat we daar zeggenschap over hebben. Zijn laatste boek ‘Verslaafd aan het denken’, geeft hij de sub-titel mee ‘De weg naar verlichting en levensgeluk’. Daarmee bedoelt hij dat we ons denken niet goed gebruiken. Zouden we dat wel doen zou dat leiden naar verlichting en levensgeluk. Wat kunnen we daar aan doen? Ik interpreteer deze wijsheid als: we moeten ons denken beter gaan gebruiken.

Welke invloed heb jij op je gezondheid?

Je lichaam, dat is de boodschap van Siegel, luistert idealiter beter naar wat jij het vertelt, dan wat iemand anders hem vertelt; dat wil zeggen als het weet dat jij het geen sprookjes vertelt, dat je er zelf 100% in gelooft, dat je het zelfs zeker weet. Als jij het lichaam laat voelen dat je het meent, zal het lichaam je geloven en er helemaal voor gaan. Maar meteen ook zegt hij dat daar juist het probleem ligt. Want waarom geven we de bescherming van ons lichaam net zo gemakkelijk in handen van de allopathische zorg. Niet zo gek dus dat het lichaam je niet direct vertrouwt en zijn eigen weg gaat, namelijk de weg van de allopathische zorg. Geurtz legt de schuld bij wat je als kind hebt meegemaakt, waar je het contact met jezelf, met je lichaam bent verloren. Het schild wat je sindsdien draagt, noemt hij het ego.

Geurtsz verklaart deze houding doordat we in de eerste jaren van ons leven een wig is gedreven tussen wie we werkelijk zijn en wie we denken dat we zijn (‘ons aangeleerde zelfbeeld, ons ego’). ‘Onder leiding van ons ego zoeken we liefde, materiële zaken en erkenning van anderen, om de overtuiging toe te dekken dat we niet goed zijn zoals we zijn. Dit kan op de korte termijn soelaas bieden, maar gaat wringen wanneer er iets verkeerd gaat in ons leven. Het gevolg: zelfverwijt en gevoel van falen of tekortschieten’. In een interview noemt hij zichzelf ‘een bang jongetje’. Siegel geeft aan dat het vertrouwen in die autoriteit dom en geheel ten onrechte is. Zijn missie is (zieke) mensen bewust te maken van wat zij aan geestelijk potentieel beschikbaar hebben en dat te mobiliseren in de strijd tegen de ziekte. Gezien zijn ervaringen, is dat inderdaad een doeltreffend wapen. Op die manier kan je, zonder je daar heel erg bewust van te zijn, een grote invloed hebben op je eigen genezing of juist je dood (als je negatief blijft denken).

Als een dokter bijvoorbeeld tegen je zegt: ‘Ik kan niets meer voor u betekenen!’ en je gelooft dat – je dus het geloof in jezelf, je eigen geestkracht, zo uit je handen laat vallen – kan je binnen dag het loodje leggen. Daarvan geeft Siegel ook diverse voorbeelden. Maar juist dan moet je op je hoede zijn, in je eigen kracht geloven. Want stel nu dat je tegenwerpt: ‘Denkt u dat echt? Zullen we wedden om tien duizend euro dat ik minimaal twee keer zo lang leef als u me nu geeft?’ Wat gebeurt er dan denk je? Ook Jezelf beter denken, is een vorm van omdenken. Of zoals ik het altijd benoem, het omkeren van de wereld met je eigen geestkracht. Dat zegt ook Dr. Joe Dispenza in zijn opzienbarende boek Jij bent de Placebo, Maak Je Gedachten tot Realiteit. Op de vaar: ‘Is het mogelijk om te genezen met enkel je gedachten – zonder medicatie of operatie?’ antwoordt hij: ‘De waarheid is dat dit vaker gebeurt dan je misschien zou verwachten’.

Eigenlijk is de remedie van Siegel relatief simpel: ‘Zorg dat je genoeg van jezelf houdt om je lichaam daarvan te  overtuigen’. Hij noemt talloze voorbeelden waarop iemand die ernstig ziek was of zelfs al opgegeven, zijn leven omgooide en de arts versteld deed staan door volkomen te genezen. Het heeft alles te maken met waarin jij durft te geloven, de mate dat jij je angst durft te laten varen en op durft te komen voor je grootste bezit, je gezondheid, jezelf, je lichaam. Durf jij het aan? Het zelfvertrouwen vergaren waardoor je die strijd met de wetenschap en ziekte aandurft. Dat is eigenlijk ook wat Dispenza ons wil doen geloven: als jij het placebo bent, dan ben je eigenlijk het medicijn waar je in gelooft, maar waar zonder dat je het weet geen genezende stoffen in zitten. Dat betekent dat je jezelf hebt genezen door middel van je gedachtes. In zijn boek beschrijft hij daar talloze voorbeelden van. In het laatste hoofdstuk – Informatie tot transformatie: Bewijs dat jij de Placebo bent, legt hij uit hoe dat werkt.

Wat kan je er zelf aan doen?

Zelfgenezing

We worden dus, als we echt voor gezondheid willen gaan, op onszelf teruggeworpen. Wat kunnen we dan zelf doen om er voor te zorgen dat we weer beter worden als we ziek zijn? Bij Chronisch Gezond noemen we dat interVentie. Om te beginnen zegt Siegel daarover: ‘Gedraag je niet als een patiënt, maar als een verantwoordelijke deelnemer aan je eigen ziekteproces’. Dat noem ik het overlevingsgedrag.

Het woord ‘patiënt’ houdt in dat je het lijdend voorwerp bent van de arts, maar daarmee onderwerp je je aan deze zorg. Draai het dus om! Jij bent de regisseur, ook al weet je niets van de wetenschappelijke kant van ziekte en genezen, jij bent wel de expert als het gaat om jouw lichaam. Jij weet wat je eet, wat je voelt, hoeveel je beweegt, waar de zwaktes liggen en waar de sterke punten. Jij weet wat je meegemaakt hebt, wat pijn heeft gedaan, wat mensen je aan hebben gedaan, maar wat je niet weet dat dat te maken kan hebben met de klachten die je hebt.

Wat dat betreft kan Geurtz ook wel eens gelijk hebben: de lichamelijke klachten die je hebt, komen voort uit wat je vroeger geestelijk is aangedaan of onthouden. Jij hebt dus alle recht om je daarmee te bemoeien. In de podcasts die ik de afgelopen maanden heb gedaan, komt dit ook regelmatig ter sprake: een therapeut MOET willen weten wie jij bent, wat je mee hebt gemaakt en wat je in je genezing wil investeren. Nogmaals, het is een samenwerking. Het een kan niet zonder het ander.

Houd van jezelf!

Wat Siegel eigenlijk zegt is: ‘Durf jij genoeg van jezelf te houden om die uitdaging met de wetenschap, maar vooral met je zelf aan te gaan? Hang foto’s van jezelf en van je loved ones op en zeg elke dag hoeveel je van hen houdt, maar ook van jezelf, stel jezelf voor als iemand die een ziekte heeft verslagen. Als je voor een operatie staat, vertel je lichaam dan dat het bloed zich uit de voeten moet maken waar de chirurg snijdt, zodat hij het gemakkelijker heeft’. Het klinkt als ‘te mooi om waar te zijn’, toch zijn er zoveel voorbeelden van het tegendeel. Durf jij op je eigen geloof te vertrouwen?

Blijf dichtbij je zelf!

e kan zelf zoveel aan je eigen gezondheid doen dat je de ziekte op afstand houdt. Door dingen wel of juist niet te doen. Doe bijvoorbeeld geen dingen waar je ongelukkig van wordt; zoek bijvoorbeeld een andere baan als je elke morgen met tegenzin naar je werk gaat. Volg liever je eigen pad dan dat van een ander als je je daar niet goed bij voelt. Doe de dingen die je blij maken. Laat je lichaam merken dat je van hem houdt, zorg dat lichaam en geest in balans zijn. Dat je trots bent op jezelf kunt zijn. Straal liefde uit, geen haat. Wees jezelf, autonoom, onaantastbaar. Doe het voor jezelf in plaats van voor een ander. Niet uit egoïsme, maar omdat dat je dat nodig hebt om je goed te voelen. Omdat je dan het dichtst bij jezelf blijft. Kortom: denk en communiceer positief.

Een holistische kijk

Ook Geurtz legt in zijn boek Verslaafd aan het Denken uit. Zijn devies is: pel je ego laag voor laag af, net zo lang tot je je echte zelf tegenkomt, degene die je echt bent, zonder alle ballast van vroeger. Als je snel boos bent, vooral bezig bent anderen te plezieren, dingen te doet waar je niet gelukkig van wordt om een ander te plezieren, dan zeg je eigenlijk tegen je lichaam: ik voel me kut, ik ben niks en ik kan niks, dus van mij hoef je niets te verwachten. Zoek het lekker zelf uit. Hetgeen betekent dat je tegen het lichaam zegt dat je in de steek laat. Dat je het opgeeft. Als je niet van jezelf durft te houden, hoe kan je dan verwachten dat je van een ander kunt houden, laat staan van je eigen lichaam? Of andersom: hoe kan je van je lichaam iets goeds verwachten als jij aangeeft niet in de kracht van je lichaam te geloven. De boodschap is dus duidelijk: als je pas van een ander kan houden als je van jezelf houdt, dan is dat de uitdaging. Geef je je lichaam dan op z’n minst het vertrouwen dat het wel goed komt, dat je je geen zorgen maakt, want dat je daarmee aan de slag gaat? Het is een wisselwerking, het een kan niet zonder het ander. Volgens Siegel zijn het dan ook lichaam en de geest een, die twee kan je niet ongestraft scheiden, die hebben invloed op elkaar. Met je geest versterk je je lichaamskracht.

Het gaat bij genezen vooral om de juiste balans

Dus eigenlijk zou het van twee kanten moeten komen: de arts zou jou als mens moeten zien, niet als patiënt, hij zou je lichaam als een geheel moeten zien, niet in allemaal kleine, zelfstandige onderdelen die verder niets met elkaar te maken hebben. En vooral zou hij naar je moeten luisteren, het hele verhaal moeten willen horen, in plaats van alleen de informatie over de ziekteklacht. Hij zou moeten willen weten waar die vandaan komt, zowel in de tijd als in het lichaam. En dat zou jij ook moeten doen! Je bent geen nummer, niet iemand die van niets weet. Je zou je niet afhankelijk moeten maken van iemand anders. Het gaat tenslotte om jouw kostbaarste bezit. Je zou niet meer iemand moeten zijn die zijn lichaam en zijn gezondheid uit handen geeft, omdat je te lui en onzeker bent om zelf het heft in handen te durven nemen. Op dat vlak moet je je niets op je mouw laten spelden. Dat is jouw uitdaging! Dat is precies waar volgens Siegel de schoen wringt: ‘Zorg dat je je mannetje of vrouwtje staat, dat je weet waar Abraham de mosterd haalt, wat wel gezond is en wat niet (zo moeilijk is dat niet), zodat jij bepaalt wat er in je lijf wordt gespoten, in je mond wordt gestopt of wanneer er wel of niet in je gesneden wordt. Uiteindelijk ben jij degene die bepaalt. Het is jouw lichaam, jouw gezondheid en dat moet dus jouw keuze zijn: wil ik dood of wil ik leven?

Hoe werkt dat precies?

Eigenlijk is het heel vanzelfsprekend en begrijpelijk; hoewel het gaat om de balans tussen lichaam en geest is de laatste toch de regisseur. Als die opbeurende boodschappen doorgeeft aan het lichaam, boodschappen die het immuunsysteem het vertrouwen geeft dat het sterk genoeg is, dat het de klus aan kan, vergroot dat de kracht. Dus als de geest zo sterk is dat het deze boodschappen durft uit te ‘spreken’, pikt het lichaam dat op en versterkt deze boodschap ook de lichaamskracht. Je hebt het dus zelf grotendeels in de hand. Ga d’r voor!

Als je interesse gewekt is: ‘Love, Medicine & Miracles’ van Bernie Siegel, ‘Verslaafd aan het Denken’ van Jan Geurtz en Jij Ben toe Placebo’ van Joe Dispenza.